"omne trinum perfectum" - uśmiechnęłam się częściowo, 

jak zwykle, jednym kącikiem ust.

tak może jedną trzecią częścią ust.

jestem ja,

jest moja i innych twórczość,

jest matematyka.

specjalnie nie powiedziałam"sztuka", 

kiedy myślę o twórczości; 

matematyka też jest dla mnie sztuką, dodatkowo, jedną z najpiękniejszych. 

więc jesteśmy we trójkę.

razem, cały czas.

ja, mój umysł i moje paranoje.

będziemy.

my. tam.

ja, ty, M.

jest środek nocy.

może ćwierć dnia?

nie wiem, siedzę, myślę. 

jesteśmy.

szum, ja, ciemność.

a może: pustka, ja i chaos?

nie, raczej:

ja, bo chyba jestem?

Ty - w mojej głowie, i świat - gdzieś tam.

czy brzmię jak obłąkana?

nie, nie jestem obłąkana.

widzę, czy to obłąkanie?

mam wymiar transcendentny,

albowiem imię moje trzydzieści-trzy.

przecież wiesz, co to znaczy.

omne

trinum

perfectum.